Problem utraty uzębienia, a w ślad za tym idące próby jego zastąpienia przewijają się w historii od kilku tysięcy lat. Przykładowo, w akcie desperacji, nie mogąc znaleźć złotego środka w XVIII w. w Europie dopuszczalną metodą staje się tzw replantacja polegająca na wszczepieniu zęba pobranego odpłatnie od innej osoby.
Na odkrycie, które stało się krokiem milowym w rozwoju współczesnej implantologii trzeba było czekać jeszcze do połowy XX wieku. I to nie naukowa dedukcja i wyrafinowany eksperyment doprowadziły do przełomowego odkrycia, ale przypadek. Branemark – szwedzki ortopeda badając zjawiska gojenia kości przypadkowo zaobserwował, iż tytanowe elementy mikroskopu podczas długotrwałego kontaktu z żywą kością tworzyły wyraźny, pełnowartościowy zrost. Zjawisko odkryte przez Branemarka, zwane osseointegracją, dało początek prawdziwej rewolucji.
Współczesny implant to zwykle nic innego jak tytanowa śrubka, która umieszczona w kości szczęki lub żuchwy pełni rolę łącznika lub kotwicy, między sztucznymi zębami, a kostnym podłożem. Fenomen implantologii polega na tym, że organizm ludzki w żaden sposób nie odnajduje w tytanowym wszczepie cech ciała obcego, a tym samym nie wywołuje żadnej reakcji obronnej.
Praktycznym skutkiem jest niczym nieskrępowane narastanie kości i połączenie z implantem. Dlatego też osoby, które poddały się wszczepieniu “sztucznego zęba” twierdzą, że stał się on integralną częścią ich organizmu, a obecność wszczepu jest tak naturalna jak posiadanie własnego, stałego zęba.
Definicje i ciekawostki
Korona protetyczna jest protezą odtwarzającą pod względem czynności i wyglądu pojedyńczą koroną naturalnego zęba. Osadzana jest na stałe za pomocą cementu na odpowiednio oszlifowanym zębie własnym, metalowym wkładzie koronowo-korzeniowym lub główce implantu. Najbardziej kosmetyczne korony wykonywane są z ceramiki (tzw porcelany).
Most to proteza odtwarzająca brak zębowy osadzona na stałe na sąsiadującej z luką oszlifowanych zębach własnych lub główkach implantów tzw filarach.
Implant wewnątrzkostny pełni rolę korzenia zęba, zwykle posiada kształt śruby, wykonany jest z tytanu, który jest metalem obojętnie traktowanym przez organizm człowieka. W tkance kostnej ulega ścisłemu połączeniu z nią stanowiąc “fundament” dla zamocowania korony lub mostu protetycznego.
Pytania odnośnie implantów
Implant ma za zadanie zastąpić utracony korzeń zęba. Po okresie gojenia na implancie osadzona zostanie korona zęba.
W przypadku uzupełnień protetycznych mocowanych na stałe w jamie ustnej zwykle stosuje się od 6 do 8 implantów odpowiednio dla żuchwy i szczęki. Istnieją również metody postępowania wymagające mniejszej ilości implantów, jednak w takiej sytuacji proteza może być wyjmowana z ust.
Zabieg wszczepienia implantu wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i dlatego jest zabiegiem bezbolesnym. Po zabiegu możliwe jest pojawienie się miejscowego obrzęku i przejściowego bólu. Wszelkie dolegliwości pozabiegowe można uśmierzyć stosując odpowiednie leki zaordynowane przez lekarza. W przypadku bardzo rozległych zabiegów implantologicznych dopuszczalne jest stosowanie znieczulenia ogólnego.
Długoterminowe badania wykazują że, przy dzisiejszej zaawansowanej technice implantacji ryzyko niepowodzenia zabiegu jest bardzo niewielkie. a statystyki mówią, że prawdopodobieństwo osiągnięcia pełnego sukcesu przekracza 95%.
Zęby osadzone na implantach wymagają takiej samej higieny jak zęby naturalne, a jakość tych zabiegów wymiernie wpływa na trwałość efektów leczenia.
Istnieją sytuacje kiedy planowana ilość implantów może być mniejsza od ilości zębów – to jednak nie jest zasadą, a decyzja podejmowana jest indywidualnie. Przykładem takiego wariantu jest brak 3 zębów – w tej sytuacji zwykle wystarczają 2 implanty, na których odbudowane zostają 3 zęby.
Tak. Dobrze wykonana praca chirurgiczno-protetyczna pozwoli Państwu cieszyć się nowymi zębami, które trudno będzie odróżnić od zębów naturalnych, a wszystko to dzięki zastosowaniu nowoczesnych materiałów ceramicznych, które perfekcyjnie komponują się z naturą.
Aktualnie przeciwwskazania do podjęcia leczenia implantologicznego są bardzo wąskie, a generalnie dzielą się na: związane z ogólnym stanem zdrowia oraz miejscowe determinowane budową szczęki i żuchwy. W grupie przeciwwskazań ogólnych wyróżnia się choroby układowe, choroby przebiegające ze zmniejszeniem odporności, radioterapię, palenie tytoniu czy niestabilną cukrzycę. Stan miejscowy pacjenta warunkujący możliwości implantacji przede wszystkim dotyczy stopnia zaniku kostnego w miejscach braków zębów. Jednak stosowane dziś powszechnie techniki rekonstrukcji kości dość istotnie zmniejszyły rolę tego czynnika.